Friday, April 16, 2010

Rain In My Summer


Heto ang larawan ng taong inspirasyon ko sa kwentong kasalukuyan kong nire-revise. Biruin mo, matagal na siyang nag-e-exist sa mundo pero kamakailan ko lang siya napansin. Nang nag-guest siya sa Starpower isang linggo sa Isla Verde, Batanggas kung saan tinulungan niya ang isang grupo ng mga divers doon na isagawa ang isang coastal clean up. He was just so handsome. The way he talks, walks, smiles and looks at the camera pakiramdam ko ay parang ako na rin ang tinitingnan niya. For a moment, my attention was just focused on him. His voice and his kissable lips!

And then there was just the two of us.

he he he. Ambisyosa!

Okay lang, libre naman mangarap. Malay mo magkatotoo.

At iyon lang, sa sandaling panahon na nakita ko siya sa telebisyon hindi na nawala sa isip ko ang ngiti niya, mga mata, ilong, bibig pati kung paano siya tumingin sa kausap niya ay na-memorya ko na rin. Hindi ko namamalayan nagsisismula nang humabi ang aking utak ng isang kwento kung saan nandoon siya, nagtatago sa pangalang Brian, isang diver at volunteer sa isang marine sanctuary at ang isang babaeng nandidiri sa dagat dahil sa taglay nitong dumi at mikrobyo. Si Nikola. Silang dalawa sa isla ng Camiguin.

Unfortunately, nahulog sa dagat si Nikola at nagkataon na nandoon ang aking handsome prince na si Brian to save her. But because of her disgust, inaway niya si Brian accusing him of harrassing her because he was taking away the weeds that clung to her skin and on her garments, near her breasts. She hated him then. For touching her, for looking deep into her eyes and for all the lecture she received about the sea and marine life and that she doesn't have any right to spoil it by vomiting right there in the knee-deep water where both of them stood.

He hated her too. Hated her for acting so proud at minamaliit pa niya ang dagat kung saan kumukuha ng pagkain ang mga tao roon. Hated her dahil dinuduraan nito ang dagat na pinangangalagaan niya at hinangad na linisin dahil sa pagmamahal niya sa kalikasan. But Nikola can only think of germs and microorganisms instead of helping him out. And most of all, he hated her for having such a pretty face!

One night, he came up to her room and kissed her and told her to get out his mind, his life and his memory! And she was left dumbfounded, haunted by the kiss yet angry enough to want to get even.

She can only think of a solution to make his life miserable. She joined and became a volunteer in the marine conservation center, volunteered to teach children the importance of marine life and the effect of garbage to the species underwater and to the whole population. Dahil sa pagnanais niyang mairita ang binata ay ipinagwalang-bahala niya ang nararamdamang pandidiri sa tubig-dagat at sa duming maaaring lumulutang doon.

I don't even know if this story idea is good enough. I don't care. I just feel the need to write it down.

Of course happily ever after ang ending. Ang tanging problema ko na lang ay kung paano sila magkakasundo. Paano kaya?

Haaay.... Sana lumabas uli siya sa tv at nang ma-inspire uli ako. Looking at his picture is not enough. I need to see him moving, alive and looking at me again. Hay Brad... Sana kaya kitang abutin. :)

No comments:

Post a Comment